Det var eit relativt lite problem vi hadde, Håvarden og eg, samanlikna med problemet Jesus og læresveinane hans var plaga med i Markusevangeliet, 6. kapittel, vers 31-44. Der måtte dei mette 5 000 menneske med fem brødleivar og tre små fiskar.
Vi var berre to, og ein av oss hadde vel knappast rukke å bli svolten mellom to måltid så langt i livet. No stod vi altså med vatn til midt oppå magen i elva innom Labakken og freista det beste vi vann å berge levande småaure ut or eitt garn.
Etter å ha stengt av heile Stilleelva med fiskegarn, hadde vi jaga aure både oppstraums og nedstraums. Mesteparten av den symjeføre aurebestanden i elva, kjempa no ein kamp for livet i det finmaska nettet.
Det var ikkje fiskane vi var vyrke for. Det var ikkje difor vi freista å få dei ut or garnet. Det var sjølve garnet vi ville berge. Det hadde vi nemleg stole i skytja hjå bestefar Anders P. Fitje som var på Sandane eit bel – og som var ventande heim kva tid som helst.
Det vi ikkje hadde rekna med, var at vi skulle få så mykje fisk, at garnet revna når vi freista å lyfte det ut or elva. Sjansane for at dette ikkje skulle bli oppdaga av garneigaren var forsvinnande små og vi ante konturane av generøs adjektivbruk og trugsmål om vald frå den kanten om så skulle skje.
Våre 5 000 små fiskar var knapt nok til å mette tre menneske – så det talde knappast som noko mirakel. Vårt under kom i form av at vi lukkast få garnet attende i skytja – før bestefar vende heim frå Sandane.
…
Fisken selde vi til grandtante Anna – og skulda for å ha øydelagt garna let vi forbli eit mysterium. Det var best slik, tykte vi.
