I Januar 1988 kjøpte eg mi fyrste skikkelege datamaskin, ein Commodore 64 – “ny utgåve”!
Det var like over Jul, eg hadde nyleg fyllt 13 år og hadde “lagt meg opp” pengar frå både “jebuss” og Jul før eg som “avlasting” for mor mi skulle på besøk til tante Kjellfrid i Oslo.
Tysdag, 12. Januar, nøyaktig 28 minutt før stengetid, bladde den unge Runar opp to tusenlappar, mottok 10 kroner i vekslepengar og rusla godt fornøgd ut på Karl Johan med ein datamaskin under armen. Derifrå gjekk turen sporenstreks oppatt på Carl Berner der vidunderet vart utpakka og to og eitt halvt års fråvere frå sosiale samanhengar innleia.
Dataalderen
Med unnatak av heilt naudsynte aktivitetar, slik som å tilføre kroppen væske og næring, vart all tid nytta framom dataskjermen. Eller dataskjermen er vel feil å seie: TV-skjermen. For Commodore 64 måtte koplast til eit svært, sterktstrålande og flimrande fjernsyn. Avstanden mellom meg og skjermen var sjeldan større enn 50 cm og eg kunne formeleg kjenne at det “hetna” i skallen medan eg sat der og trykte.
Det er underleg nok mykje som kan seiast om denne tida men det får vere til ein annan gong.
Nedgongstid
På førevinteren 1991 gjekk maskina mi sund. Det var kaldt i rommet der den stod og det var godt å hete føtene på den svære spenningsomformaren til maskina. Men så smelta omformaren, så fastna sokkane og så slokna maskina. Både eg og maskina kom oss att etter denne hendinga men herifrå og ut var det unnabakke.
Det var avgrensa med minne på ein Commodore 64. Det minnet eg hadde lov å programmere til starta på adressa 0801 hugsar eg. Men eg fann også at det var nokre adresser som “nesten” aldri var i bruk også før denne adressa. Eg lagde nokre lure program som nytta dette minnet – og med eitt var det beint slutt på Commodoren og ein ny fase av livet tok til. Den utan datamaskin.
